دوره 3، شماره 3 - ( پاییز 1401 )
جلد 3 شماره 3 صفحات 19-1 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
گیوه چی سعید، وجدانی نوذر علی. ارزیابی تاب آوری اجتماعی شهری در مواجهه با پیامدهای ناشی از مخاطرات محیطی (مورد مطالعه: شهر همدان). مطالعات جغرافیایی مناطق کوهستانی. 1401; 3 (3) :1-19
1- دانشیار گروه برنامه ریزی، مدیریت و آموزش محیط زیست، دانشکده محیط زیست، دانشگاه تهران، تهران، ایران. ، givehchi@ut.ac.ir
2- دانشجوی دکتری گروه برنامه ریزی، مدیریت و آموزش محیط زیست، دانشکده محیط زیست، دانشگاه تهران، تهران، ایران.
2- دانشجوی دکتری گروه برنامه ریزی، مدیریت و آموزش محیط زیست، دانشکده محیط زیست، دانشگاه تهران، تهران، ایران.
چکیده: (1837 مشاهده)
امروزه بسیاری از تناقض های موضوع تاب آوری در حوزه مدیریت بحران از تفاوتها در شناخت مفهومی، روش شناسی، طراحی شاخصها جهت سنجش و ارائه الگویی برای ارزیابی آن ناشی می شود که برآیند آن سردرگمی در مطالعات تاب آوری است. هدف این مقاله؛ به طور خاص پس از بررسی مدل های تاب آوری اجتماعی در برخورد با پیامدهای سوانح، مطالعه و ارزیابی تاب آوری اجتماعی در مواجهه با مخاطرات محیطی در شهر همدان با استفاده از روش منتخب "مجمــوع میانگیــن انحــراف از حــد بهینه شاخص ها" است، به عبارتی در این تحقیق شاخص های تاب آوری اجتماعی روش انتخابی در مناطق چهارگانه شهر همدان بررسی و پس از مشخص شدن عدد نهایی آنها؛ نسبت عددی آن شاخص به حد بهینه (IIF) برآورد می شود؛ با جمع فواصل به دست آمده برای هر شاخص از مقدار بهینه (IIFs) می تــوان میزان فاصله تاب آوری اجتماعی از حد بهینه هر یک از مناطق شهر همدان را در قالب فاکتور ثانویه DSF محاسبه نمود، در ادامه تاب آوری اجتماعی شهر همدان از طریق میانگین عددی DSFs مناطق چهارگانه آن در قالب فاکتور نهایی تاب آوری اجتماعی URF محاسبه می شود، با برآورد URF و از طرفی مشخص بودن سطوح سنجش ارزیابی؛ سطح تاب آوری اجتماعی شهر مورد مطالعه از بین سطوح "تاب آور، نسبتاً تاب آور، مستعد بحران، بحران آفرین و بحرانی" مشخص می گردد.در نهایت میزان کمی تاب آوری اجتماعی شهر همدان (URF) پس از بررسی شاخص های مرتبط و تعیین درصد آنها و همچنین اندازی گیری درصد تاب آوری در هر شاخص (IIF) و میزان تاب آوری اجتماعی هر منطقه (DSF) معادل 01825/1 برآورد گردید که با توجه بــه سطوح سنجش مبنا، نتایج به دست آمده بیانگر تاب آور بودن شهر همدان در حوزه اجتماعی است.
فهرست منابع
1. Adger, W.N. 2000. Social and ecological resilience, are they related? Progress in Human raphy Geography, 24(3), Pp. 347-364.
2. Ahmadzadeh Kermani, H., & Aminzadeh Gohar Rizi, B. 2019. Evaluation of dimensions of urban resilience using the method of the average sum of distances from the optimal limit with a case study: District 9 of Mashhad Municipality. Journal of Hoyt Shahr, year 14, No.41, Pp. 33-44. (in persian)
3. Ainuddin, S., and Routray, J.K. 2012. Earthquake hazards and community resilience in Baluchistan. Journal of Natural Hazards, 63(2), Pp. 909-937.
4. Carpenter, S.R., & et al. 2001, From metaphor to measurement: resilience of what to whate? Ecosystems No.4, Pp.765-781.
5. Cutter, S., & et al. 2008. A Place - based Model for Understanding Community Resilience Natural Disasters. Global Environmental Change, No.18, Pp. 598-606.
6. Godschalk, D. 2003. Urban Hazard Mitigation: Creating Resilience. Journal of Natural Hazard. Vol.4, Pp. 136-143.
7. Joshua., & et al. 2009. Exploring Social Resilience In Madagascar’s Marine Protected. Ecology and Society14.
8. Jahani, M., & et al. 2016. Designing a supply chain resilience measurement model with a structural equation modeling approach. Journal of Industrial Management Perspectives, No. 25, Pp. 91-114. (in persian)
9. Lak, A. 2012. Designing a Resilient City. Journal of Shafa, No.60, Pp. 92-104. (in persian)
10. Maguire B., & Hagen, P.C. 2007. Disasters and communites: understanding social resilience, The Australian journal of emergency management, Vol. 22, Pp. 16-20.
11. Management and Planning Organization of Hamadan Province (MPOHP), 2021. Statistical Yearbook of 2018. Iran. (in persian)
12. Manyena, Siambabala, B. 2006. The Concept of Resilience Revisited. Research Associate, Development Centre, School of Applied Sciences, Northumbria University, UK.
13. Mayunga, J.S. 2007. The concept of resilience revisited. Disasters, No.30, Vol.4, Pp. 433-450.
14. Motahri, Z.S., & Rafiyan, M. 2016. Explaining a model to improve crisis risk management with a community-oriented approach with a case study: one of the local communities in Tehran. Journal of Armanshahr Architecture and Urbanization, No.17, Pp. 389-401. (in persian)
15. Natural Disaster Management Organization of Iran (NDMO), 2018. Iran's natural disaster management law. Approved in 2018, Iran. (in persian)
16. Ostovar Izadkhah, Y. 2013. Concepts and models of resilience in disasters. Journal of Knowledge of Crisis Prevention and Management, second year, NO.2, Pp. 145-153. (in persian)
17. Razaviyan, M.T., & et al. 2016. Analysis and evaluation of social resilience of worn-out fabric in district 12 of Tehran city in the face of disasters. Journal of Social Capital Management, Vol.4, No.4, Pp. 595-612. (in persian)
18. Ramzanzadeh Lesboui, M., & Farzad Behtash, MR. 2015. Basics and Concepts of Urban Resilience (Models). Tehran City Planning and Studies Center, Tehran Municipality, Report No.373. (in persian)
19. Sam Aram, E.A., & Mansouri, S. 2016. Explanation and investigation of the concept of social resilience and analytical evaluation of its measurement indicators. Journal of welfare planning and social development, year 8, No.32, Pp. 1-31. (in persian)
20. Statistics and Information Technology Organization of Hamedan Municipality (SITOHM), 2021. Neighborhood plan of Hamedan city. Iran. (in persian)
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
